Α. Η ανυπαρξία κατάλληλων συνθηκών είναι μέτρο της δυνατότητας ελεύθερης επιλογής
Η ιδεολογία, η πρακτική, η συγκυρία, η ιστορία και η επικοινωνιακή παρουσία κάθε κόμματος είναι πόλοι έλξης των ψηφοφόρων. Μέσα στις παραμέτρους αυτές υπάρχουν δεδομένα πολλές φορές παραπλανητικά. Το να ψηφίσεις σωστά είναι θέμα αντίληψης, συναισθήματος, μνήμης, γνώσης και προσωπικών συμφερόντων.
_ Η αυλή του άλλου είναι και δική σας και χρειάζεται την προστασία σας. Το κοινό καλό σαν σκοπός και η σωστή λειτουργία των δημοκρατικών αρχών δημιουργούν το περιβάλλον προστασίας του ατομικού καλού. Και τα δύο πρέπει να είναι σε ισορροπία.
_ Πατριωτισμός είναι η τήρηση του Συντάγματος χωρίς παρεμβολές ή νομικά τερτίπια που διαστρεβλώνουν την εφαρμογή του.
_ Όλα τα κόμματα πρέπει να θεωρούνται και πατριωτικά και προοδευτικά και να μη έχουν νομικά κωλύματα όταν κατεβαίνουν στις εκλογές, που είναι εορτή της δημοκρατίας των πολλών.
_ Ελεύθερες εκλογές σημαίνει εκλογές σύμφωνα με το σύνταγμα και χωρίς κανενός είδους παρέμβαση στη ροή των γεγονότων με τεχνητά δημιουργημένες κατευθύνσεις προς μη «αυταπόδεικτες» ή πειραματικές λύσεις ή καταστάσεις. Δεν ζώ στην Ελλάδα και δεν μπορώ να σας πω αν αυτό συμβαίνει στη χώρα ή όχι. Επαφίεται σε σας η τελική άποψη.
_ Υπάρχει μια αρχή που λέγεται αρχή της συμπληρωματικότητας γνωστή στα μαθηματικά, στη φυσική, στα ηλεκτρονικά, στην οικονομία και στην κοινωνιολογία. Αυτή βασικά υπονοεί την παρουσία όλων των επιλογών στο τραπέζι ως αναγκαίων, οι οποίες όμως πρέπει να είναι προσιτές στον καθένα και να ξέρει πού και πώς θα τις βρεί με το μικρότερο κόστος. Κάτι άλλο θα ήταν π.χ. σαν να σε πληροφορούν, πως υπάρχουν τρία εμβόλια και να μη σου φανερώνουν πως υπάρχουν και άλλα δύο. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα μπορείς να διαλέξεις το σωστό ανάμεσα στα 3 εμβόλια ή να τα αρνηθείς αν ακούγεται μόνο η μία άποψη, όπως έχεις κάθε δικαίωμα. Τις χρειάζεσαι όλες τις απόψεις και αυτές που ακόμη εμφανίζονται σαν λάθος, γιατί μπορεί να μην είναι.
_ Κατά τη γνώμη σας υπάρχουν όλες οι επιλογές στο τραπέζι σε κάθε κρίση στην Ελλάδα και αν όχι γιατί; Έχουν όλοι πρόσβαση στην δημόσια κριτική και στη δημόσια πληροφόρηση, ώστε όλες οι επιλογές να έχουν παρουσιαστεί σε όλους; Η μονοφωνία είναι κατά της δημοκρατίας. Αν υπάρχει, τότε μιλάμε για καθεστώς.
_ Η παιδεία μαθαίνει τον πολίτη να σκέφτεται με κανονιστικό τρόπο και δεν μπορεί να υφίσταται κοσμογονικές αλλαγές απο τη μια μέρα στην άλλη. Ο άνθρωπος είναι σαν ένα PC. Αν κάποιος αλλάξει το BIOS ενός PC αυτό μπορεί να υπολειτουργεί. Το μεταναστευτικό και η εισαγωγή νέων πολιτισμικών δεδομένων αλλάζουν το «BIOS», τις μνήμες και τις παρακαταθήκες ενός πολίτη. Αυτά δεν γίνονται αυτόματα γιατί θα κολλήσει το σύστημα. Χρειάζεται χρόνος για αφομοίωση στο υπάρχον κράτος. Συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα;
_ Στο σχολείο ο μαθητής υποτίθεται πως μαθαίνει να ερευνά και να αμείβεται. Μαθαίνει να εργάζεται συλλογικά σε κοινά projects. Μαθαίνει σιγά σιγά τη βάση της κοινωνίας μέσα στην οποία θα ζήσει. Ο καλός βαθμός για αυτόν σημαίνει αξιοκρατία. Δυστυχώς μέσα στα ΑΕΙ τα πράγματα αλλάζουν. Ο μαθητής ξεχνάει την αριστοκρατία και όσα βίωσε μέχρι τότε. Μαθαίνει να σέβεται μια ισότητα και έναν ενδοτισμό σε ιδέες και πρακτικές, που καταργούν την αξιοκρατία ενώ πρόκειται για διαφορετικά θέματα! Εκεί μαθαίνει πως να γίνει πειθήνιο όργανο των περιστάσεων για να επιβιώσει. Οι εκλογές χάνουν το νόημα τους για αυτόν. Ξέρει πως δεν είναι έγκυρες. Δεν επιλέγονται αυτοί που πρέπει. Βλέπει πως η επιλογή υποψηφίων βουλευτών δεν έχει σχέση με την αριστοκρατία ως προς οποιαδήποτε παράμετρο επιλογής (!), πως τα πρώτα του είκοσι χρόνια ήταν θύμα και ότι ίσως παραμείνει θύμα για πάντα!
Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα, προφανώς η επιλογή του κατάλληλου να διοικήσει μια χώρα δεν θα έχει καμμία υπόσταση και η κάθε νέα κυβέρνηση θα αποτυγχάνει σε ότι κάνει. Κατανοητόν;
Β. Μια μεγάλη συμμετοχή ψηφοφόρων νομιμοποιεί τις εκλογές;
Αν όλα δουλεύουν σωστά, φυσικά και τις νομιμοποιεί. Αν όμως τίποτα δεν δουλεύει σωστά, τότε συμβαίνει το αντίθετο. Μια μεγάλη συμμετοχή νομιμοποιεί την πολιτειακή ανωμαλία!
Γ. Στην Ελλάδα η ιστορία επαναλαμβάνεται
Η Κύπρος και τα μνημόνια είχαν έναν κοινό παρονομαστή, τους Καραμανλήδες. Η αποστασία του 64 με τη σημερινή κατάσταση τους Μητσοτάκηδες ενώ οι μονιμότητες στην Ελληνική Βουλή είναι κάτι πολύ περίεργο για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέες νόρμες, γιατί όπως είναι έχει τελειώσει. Αυτό δεν μπορεί να γίνει από μέσα.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε μαζί με άλλα θέματα στη Φωνή των Πειραιωτών. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ σε pdf.
